ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΔΗΦΑΓΙΑ ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΔΗΛΩΣΕΙΣ

Ας μη γελιόμαστε. Σύμφωνα με όλες τις τελευταίες ενδείξεις η Τουρκία δεν έχει σκοπό να εκτονώσει την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι παρά τα ‘παρακάλια’ της Γερμανίας, παρά τις μεσολαβήσεις Τραμπ για διάλογο, παρά τις αλλεπάλληλες συνόδους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, παρά τις προσπάθειες της Ελλάδας για περαιτέρω διεθνοποίηση των παράνομων τουρκικών ενεργειών, η Άγκυρα συνεχίζει τις προκλήσεις μέσα από το απίστευτο πειρατικό παιχνίδι των NAVTEX και την ψυχολογικό πίεση που ασκεί, προσπαθώντας να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα κυριαρχίας στο Αιγαίο, τη θάλασσα της Κύπρου αλλά και στη νοτιανατολική Μεσόγειο και να προβάλλει την εικόνα μιας ανερχομένης περιφερειακής δύναμης.

Διανύουμε ίσως τη πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας στα ελληνοτουρκικά. Είναι αλήθεια πως η χωρά μας αφυπνίστηκε απότομα με την υπογραφή του Τουρκολιβυκού μνημονίου. Ακολούθησαν αρκετές διπλωματικές ενέργειες και ένα μπαράζ διεθνών επαφών μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και την υπογραφή των δυο αναμφίβολα ιστορικών συμφωνιών για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με Ιταλία και Αίγυπτο και την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης προ δυσμάς από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, μία κίνηση που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Ο γεωγραφικός χάρτης φαίνεται να αλλάζει. ‘’Η Ελλάδα Μεγαλώνει’’ όπως υποστήριξε και ο Έλληνας πρωθυπουργός. Απομένουν όμως πολλά βήματα ακόμη προκειμένου να στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους γείτονες, πως είμαστε έτοιμοι να λάβουμε σημαντικές αποφάσεις όταν πρόκειται για την προστασία της πατρίδας και την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.

Ως προς την αιγιαλίτιδα ζώνη αξίζει να σημειώσουμε τα εξής ιστορικά δεδομένα.

Το 1936 η Ελλάδα οριοθέτησε με νόμο το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης, στα έξι ναυτικά μίλια από τις ακτές της, διπλασιάζοντας το όριο που ίσχυε έως τότε. Το πλάτος των χωρικών υδάτων στα έξι ναυτικά μίλια επαναβεβαιώθηκε το 1973, με νομοθετικό διάταγμα.

Αναγκαστικός Νόμος 230/1936 / ΦΕΚ Α-450/13-10-1936

Περί καθορισμού αιγιαλίτιδος ζώνης της Ελλάδος

H Διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών (UNCLOS) κατέληξε το 1982 στο Μοντέγκο Μπαίυ σε ένα ενιαίο και συνεκτικό νομικό πλαίσιο που θέτει κανόνες στην χρήση των θαλασσών και ωκεανών. Η Σύμβαση ενσωματώθηκε στην ελληνική νομοθεσία στις 23 Ιουνίου 1995 με το Ν. 2321/1995 (ΦΕΚ 136/Α/23-06-1995). Κατά την κύρωση της Σύμβασης, όπου στο Άρθρο 3 προβλέπονται τα εξής: «Κάθε κράτος έχει το δικαίωμα να καθορίσει το εύρος της χωρικής του θάλασσας. Το εύρος αυτό δεν υπερβαίνει τα δώδεκα ναυτικά μίλια, μετρούμενα από γραμμές βάσεως καθοριζόμενες σύμφωνα με την παρούσα σύμβαση», η Ελλάδα αποσαφήνισε πως επιφυλάσσεται να ασκήσει ανά πάσα στιγμή το δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης της έως το μέγιστο επιτρεπτό όριο.

Η Τουρκία, δηλώνει από το 1974 ότι «επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια θα σήμαινε ελληνoτουρκικό πόλεμο», γνωστό ως casus belli (αιτία πολέμου). Η απειλή πήρε τη μορφή ψηφίσματος από την τουρκική Εθνοσυνέλευση το 1995. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 ν. μίλια έχει ασκηθεί ήδη από πολλά κράτη συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας, η οποία από το 1964 έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο στα 12 ν. μίλια!

Από τότε μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι μα η κατάσταση παραμένει ίδια έως και χειρότερη με τη τουρκική προκλητικότητα και επεκτατικοτητα να έχει χτυπήσει «κόκκινο». Η Τουρκία καταπατά τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, και συγκεκριμένα το άρθρο 121, που αναφέρει ότι τα νησιά έχουν τα ίδια δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ όπως και οι ηπειρωτικές περιοχές. Ειδικότερα στο Άρθρο 121 για το Καθεστώς των νήσων προβλέπονται τα εξής: «Εκτός όπως προβλέπεται στην παράγραφο 3, η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές».

Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει την εν λόγω Σύμβαση, οι δε ΗΠΑ έχουν δεσμευθεί και θεωρούν ότι αυτή έχει καταστεί πλέον εθιμικό δίκαιο που δεσμεύει όλα τα κράτη. Η Τουρκία δεν την έχει υπογράψει. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, καταδεικνύεται ότι μία υποψήφια προς ένταξη χώρα στην ΕΕ, όπως η Τουρκία, αποδέχεται το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις μόνον όταν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις της. Δηλαδή δύο μέτρα και δύο σταθμά, καθώς σήμερα επιχειρεί αυθαίρετα να ενώσει τη δική της ΑΟΖ, με αυτήν της Λιβύης, εξαφανίζοντας τα ελληνικά νησιά της Κρήτης και των Δωδεκανήσων, αλλά και την Κύπρο. Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά ο γείτονας ‘ταραξίας’ περί άλλων τυρβάζει.

Κι εδώ προκύπτει άλλο ένα κρίσιμο ερώτημα προς τους συμμάχους μας: Σε τι ενέργειες προτίθεται να προβούν ώστε η Τουρκία να προχωρήσει άμεσα στην υπογραφή της σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας;

Αξίζει όμως ν’ αναφερθούμε στο σημείο αυτό σε κάποιες από τι σκέψεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1991 για τα ελληνοτουρκικά, την περίοδο που ο 41ος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους επισκεπτόταν την Αθήνα:

«(…) Το Αιγαίο είναι πάντως κατοχυρωμένο με τη Συνθήκη της Λωζάννης. Αν οι Τούρκοι πάρουν μέρος υφαλοκρηπίδας μεγαλύτερης εκτάσεως αυτής που δικαιούνται, τότε τα ελληνικά νησιά θα ενταχθούν στον χώρο της Τουρκίας. Και έτσι διασπάται η εθνική ενότης της Ελλάδος. Το Αιγαίο είναι 50% ελληνικός χώρος, 42% διεθνής και 8% τουρκικός. Και παρά ταύτα οι Τούρκοι θέλουν να τον μοιράσουμε στη μέση. Αν γίνει αυτό, διχοτομείται η ελληνική επικράτεια. Πρόκειται για περίπλοκο πρόβλημα». (Διάλογος με τον πρόεδρο Τζ. Μπους και τον στρατηγό Μπ. Σκόουκροφτ στο Προεδρικό Μέγαρο, 16 Ιουλίου 1991.)

Είναι γεγονός, πως τα δικαιώματα των Ελλήνων αποκτήθηκαν με ποταμούς αίματος που χύθηκαν για την υπεράσπιση των θαλασσών και των νησιών μας και αναγνωρίζονται από το Διεθνές Δίκαιο. Νομικά είμαστε καλυμμένοι. Οι Τούρκοι όμως αποδεικνύεται ότι δεν καταλαβαίνουν ούτε από διεθνές δίκαιο ούτε από καταγγελτικές δηλώσεις. Τα γράφουν όλα στα παλιά οθωμανικά τους παπούτσια. Και επειδή οι γείτονες δεν καταλαβαίνουν ούτε από διεθνείς συμβάσεις ούτε από λόγια, η απάντηση ας δοθεί με πράξεις.

Όχι άλλη αναβολή και όχι άλλες κυρώσεις που μένουν στα λόγια και σε θεωρητικό επίπεδο. Απαιτείται η συναίνεση όλων των κρατών-μελών για επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας. Όσο λοιπόν η Τουρκία δεν λάβει μέτρα αποκλιμάκωσης της έντασης στην Αν. Μεσόγειο και επιμείνει στις παράνομες δραστηριότητές της, η λίστα των κυρώσεων να περιλαμβάνει μια σειρά από μέτρα, όπως, την καταχώρηση πλοίων που εμπλέκονται σε παράνομες ερευνητικές δραστηριότητες, την πλήρη διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και της προενταξιακής χρηματοδότησης, τη μείωση ευρωπαϊκών κονδυλίων που προορίζονται προς την Τουρκία, την απαγόρευση ταξιδιών, την απαγόρευση πώλησης όπλων, την άσκηση βέτο συμμετοχής τούρκων αξιωματούχων στα διεθνή φόρα εάν δεν μπει ένα τέρμα στις συνεχιζόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου και των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Δυστυχώς, μέχρι στιγμής, διατηρείται μια επιλεκτική ευαισθησία εκ μέρους της Ευρώπης και των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ απέναντι στις ορέξεις του «σουλτάνου». Θα έλεγε κανείς πως βλέπουμε πολλές ομοιότητες με την τρομοκρατημένη Ευρώπη του 1930 όπου και τότε η διεθνής κοινότητα χάιδευε τη χιτλερική Γερμάνια παραμονές του μεγάλου Πολέμου. Μην ξεχνάμε πως σήμερα συναντάμε και το εξής παγκόσμιο παράλογο ως χωρά: Είμαστε μια χωρά μέλος του ΝΑΤΟ (βλ. Ελλάδα) που απειλείται με πόλεμο από μια χώρα μέλος της ίδιας συμμαχίας (βλ. Τουρκία) και όλοι οι σύμμαχοι (;) να μας λένε ‘’Βρείτε τα’’!

Είμαστε διακόσια σχεδόν χρόνια από την ελληνική επανάσταση και περίπου 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή και η Ελλάδα βρίσκεται πάλι αντιμέτωπη με ένα αναθεωρητικό νεοοθωμανικό καθεστώς που έχει ως σημαία του το όραμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και απώτερο στόχο την υφαρπαγή θαλάσσιων περιοχών. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να πάρει η Ελλάδα τη σημερινή της μορφή και έκταση. Οφείλουμε όλοι να προστατέψουμε και να διαφυλάξουμε ότι μας ανήκει. Χύθηκαν ποταμοί αίματος για να έχουμε αυτό που εμείς σήμερα λέμε Ελευθερία. Το πρόβλημά μας δεν είναι οι Τούρκοι. Αλλά το γεγονός πως πρέπει επιτέλους να συνηδειτοποιήσουμε ότι απαιτείται εθνική στρατηγική και ένα κοινό εθνικό όραμα για την πατρίδα, το οποίο θα μπορούσε να πλαισιώνεται από τον όρκο των Αθηναίων Εφήβων στην Αρχαία Ελλάδα, στον οποίο περιλαμβάνεται η φράση «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω»!

Μεγαλύτερη λοιπόν και όχι μικρότερη οφείλουμε να παραδώσουμε την πατρίδα, αν θέλουμε να τιμήσουμε τους προγόνους μας.